The 1949 Basic Law for the Federal Republic of Germany is the first constitution establishing the so-called constructive vote of no confidence as a procedure of execution of government’s parliamentary responsibility. This legal institution was later engrafted into constitutions of several states. The article contains a comparative analysis of the German prototype and its counterparts in Spanish, Belgian, Slovenian, Hungarian and Polish constitutions. Analyzing similarities and differences of these regulations enables the author to answer the question of the optimal model of reception. An additional aim of the article is to rate the Polish version in the light of regulations from the other states. The author concludes that although several elements of Polish provisions should be assessed positively, generally they contain drawbacks, weakening the main objective of the constructive vote of no confidence – stability of the government. Especially individual motions of no confidence voted on singular ministers are a danger for minority cabinets. ; Ustawa zasadnicza RFN z 1949 roku to pierwsza konstytucja, która wprowadziła tzw. konstruktywne wotum nieufności jako procedurę egzekwowania odpowiedzialności parlamentarnej rządu. W późniejszym czasie w kilku innych państwach nastąpiła recepcja tej instytucji prawnej. Artykuł zawiera komparatystyczną analizę niemieckiego pierwowzoru i jego odpowiedników w konstytucjach Hiszpanii, Belgii, Słowenii, Węgier i Polski. Wskazanie podobieństw i różnic pomiędzy poszczególnymi regulacjami umożliwia próbę odpowiedzi na pytanie o optymalny model recepcji. Dodatkowy cel artykułu stanowi ocena wersji polskiej na tle rozwiązań obowiązujących w pozostałych analizowanych państwach. Autor konkluduje, że mimo pewnych szczegółowych zalet polskiej regulacji, rodzime przepisy zawierają też mankamenty, uderzające w cel konstruktywnego wotum nieufności jako instytucji stabilizującej gabinet. Za błąd uznaje on zwłaszcza utrzymanie możliwości wyrażania indywidualnego, zwykłego wotum nieufności ...