Dit artikel focust op de start van het overheidsbeleid tegenover de filmproductie in Vlaanderen. Toen na de Tweede Wereldoorlog de eerste (pogingen tot) steunmaatregelen aan de filmproductie in België ontstonden, zoals het economisch gemotiveerde detaxatiesysteem en de op educatieve films gerichte Cinematografische Dienst, werden deze steevast binnen een Belgisch unitair kader geconcipieerd. Toen er aan het begin van de jaren 1960 plannen ontstonden voor een selectief en cultureel geïnspireerd filmsteunmechanisme onder de vorm van een Belgisch Filminstituut, eisten de Vlaamse betrokkenen echter een naar taal opgesplitste tweeledige structuur van het Instituut. Het Vlaamse streven naar culturele autonomie mondde uit in het Koninklijk Besluit van 14 november 1964 tot bevordering van de Nederlandstalige filmcultuur, wat de start van de systematische en selectieve cultureel gemotiveerde filmproductiesteun in Vlaanderen betekende. Er werd een filmcommissie geïnstalleerd die de minister van Cultuur adviseerde over de filmproductietoelagen, hierbij rekening houdend met de Belgische nationaliteit, het Nederlandstalige karakter en de culturele aard van de filmprojecten. Op die manier wilde men een nieuwe, kwaliteitsvolle en herkenbare Vlaamse cinema creëren.