De resultaten van de verkiezingen van 2019 werden zoals gewoonlijk op verschillende wijzen geïnterpreteerd door politieke partijen, analisten en commentatoren. Sommigen beweren dat de gecombineerde stemuitslag voor N-VA en het Vlaams Belang (VB), die samen meer dan 40% van de Vlaamse kiezers bereikten, een keuze was voor Vlaams nationalisme en meer bepaald een oproep tot een vorm van 'confederalisme'. Een andere interpretatie ziet in de nederlaag van de N-VA en de spectaculaire opkomst van VB een sanctie voor de beslissing van de N-VA om verdere staatshervorming vijf jaar uit te stellen. In feite wordt de Belgische politiek vaak geïnterpreteerd als grotendeels gedreven door identiteitsgevoelens, autonomievoorkeuren en solidariteitsclaims. Velen hebben ook gewezen op de sterke toename van het belang van het immigratievraagstuk als gevolg van de zogenaamde vluchtelingencrisis. Anderen gaven de schuld aan de slechte prestaties van de uittredende federale en Vlaamse regering, zowel wat betreft de beleidsoutput als de besluitvormingsstijl. Deze frames zijn essentieel om het gedrag van de elite te begrijpen, maar ze kunnen mogelijks ook het stemgedrag van de burgers en het gedrag van de elite bij de regeringsvorming verklaren. In dit hoofdstuk testen we empirisch hoe de houding van de kiezer ten opzichte van de staatshervorming, zijn/haar (sub)identiteiten, zijn/haar solidariteitsclaims alsook diens interregionale contacten de stemkeuze verklaren bij de federale verkiezingen van 2019.