Aan de hand van beleidsdocumenten, origineel archiefmateriaal en expertinterviews neemt dit hoofdstuk de geschiedenis van het filmproductiebeleid in Vlaanderen vanaf 1952 tot 2002 onder de loep. Hierbij staat de ontwikkeling van het ruimere filmbeleidskader met betrekking tot de ondersteuning van langspeelfilmproducties centraal. De inwerkingtreding van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) eind 2002 vormde het langverwachte antwoord op de sinds decennia aanslepende kritiek op het Vlaamse filmbeleid. Het concept van een autonoom filmfonds werd nochtans al aan het begin van de jaren 1960 naar voren geschoven als een wenselijke maatregel ten behoeve van de filmproductie in Vlaanderen en België. In de plaats daarvan werd er in 1964 echter een steunmechanisme ingericht met een ministeriële adviescommissie. Dit oorspronkelijk tijdelijk subsidiesysteem zou uiteindelijk in grote lijnen standhouden tot de oprichting van het VAF. Het Vlaamse filmbeleid had quasi voortdurend te lijden onder de veelzijdige kritiek, zowel vanuit de sector als vanuit de filmcommissie zelf. Aan de ene kant wilde de filmsector een grotere politieke onafhankelijkheid, aan de andere kant werd ook de politieke apathie aangeklaagd. Tijdens de overgangsperiode waarin het filmbeleid gedurende 38 jaar verzandde, werden er diverse initiatieven opgezet om de overheidssteun voor Vlaamse films nieuw leven in te blazen, maar geen ervan bleek echt succesvol. Bij de analyse van deze moeizame ontwikkeling van het filmbeleid in Vlaanderen gaat speciale aandacht uit naar de politiek-institutionele factor en de diverse culturele, economische en Vlaamse imperatieven die het filmbeleid mee bepaalden.