De derdewereldbeweging beschouwde Centraal-Amerika eind jaren 1970 als navel van de wereld. In Guatemala escaleerde het conflict tot een genocidaire oorlog, uitgevochten tussen regerings- en guerrillagroepen. Ondanks de naar schatting tweehonderdduizend Guatemalteken die het leven lieten in het 36 jaar durende conflict (1960-1996) bleven de westerse miljoenenstromen en massale straatprotesten uit. In Europa ondernamen solidariteitscomités nochtans verwoede pogingen om legitimiteit te verlenen aan het gewapende pad dat de revolutie insloeg en politieke aandacht te krijgen voor het buitensporige geweld van de vergeten dictatuur. De Lage Landen vormden de kern van dit Europese solidariteitsnetwerk. Sleutelfiguren van het Vlaams Guatemala Comité (VGC) trokken als Missionaris van Scheut naar Guatemala en ruil den gaandeweg hun traditionele pastorale werk voor de armen in voor een radicaler aanpak. Hun engagement in de volksstrijd dwong enkele missionarissen ertoe halsoverkop uit Guatemala te vluchten. Anderen lieten het leven onder de staatsterreur, als priester of als lid van het gewapend verzet. Aan de hand van interviews met Raf Allaert en Guido De Schrijver, twee spilfiguren van de Guatemalasolidariteit, en een analyse van hun nooit eerder onderzochte archieven, legt dit onderzoek de bewogen geschiedenis bloot van een radicale solidariteitsbeweging met grootse ambities, maar weinig roem. Daarbij besteden we bijzondere aandacht aan de moeizame wijze waarop het Europese solidariteitsnetwerk vat probeerde te krijgen op het Guatemalteekse conflict en op de complexiteit van het Guatemalteekse oppositieveld waarin guerrillafacties en democratische volksorganisaties sterk verdeel op het internationale toneel verschenen. Bij het onderzoek naar de Vlaamse solidariteit, vervlochten met het Europese netwerk, besteden we ook aandacht aan de vormende rol die de Guatemalteken zelf speelden bij de inhoudelijke oriëntatie van het solidariteitsnetwerk.