Hoewel personen met een beperking ondervertegenwoordigd zijn in de arbeidsmarkt, hebben deze mensen net nood aan een job om hun gevoel van sociaal isolement en eenzaamheid te doorbreken. Personen met een beperking zijn vaak laaggeschoold, wat het er voor hen niet gemakkelijker op maakt om in deze tijden in onze kennismaatschappij aan een job te geraken. Het uitsluiten van kansengroepen, zoals personen met een beperking, is een niet-inclusief aspect van onze samenleving. Sinds de jaren 1970-1980 is hierop meer nadruk gekomen, wat uiteindelijk geleid heeft tot het VN Verdrag. Dit verdrag garandeert fundamentele rechten van personen met een beperking, waarvan het recht om in levensonderhoud te voorzien door arbeid er één van is. In deze thesis wordt nagegaan wat volgens de stakeholders de mogelijkheden en moeilijkheden zijn om personen met een beperking aan te werven, dit in het kader van het huidige Vlaamse arbeidsmarktbeleid en artikel 27 van het VN Verdrag. Deze aspecten om hun tewerkstelling in de reguliere economie te bevorderen worden door middel van focusgroepen en individuele interviews enerzijds bekeken vanuit het standpunt van personen met een beperking zelf. Daarnaast komen de meningen van werkgevers, vakbonden, een Vlaamse arbeidsbegeleidingsdienst en een Vlaamse overheidsinstantie ook aan bod. De belangrijkste bevindingen uit dit empirisch onderzoek zijn de volgende. Het blijkt uit de focusgroepen en interviews dat werkgevers zich vaak te weinig bewust zijn van de competenties van personen met een beperking.