İnsanların toplu halde yaşadıkları, gelişmişlik düzeyinin yüksek olduğu büyük yerleşim merkezlerine şehir denir. Bugün insanların en çok tercih ettiği yerleşim yerlerinin başında medeniyetlerin taşıyıcısı olan şehirler gelir. İnsan ile şehir arasındaki etkileşim karşılıklı olup şehirlerin kurulması ve varlığını devam ettirmesi insanın varlığıyla mümkündür. İnsanın varlığı şehrin işlevini belirleyip ona bir anlam yüklerken şehir de insana kendi kimliğinden hareketle birtakım nitelikler kazandırır. Toplumların inançlarından ve geleneklerinden hareketle biçimlendirilen şehirlerde modernleşme sürecinin ardından hızlı bir değişim görülür. Bu değişim Türk edebiyatında Cumhuriyet dönemiyle tekrar şehre yönelen şairlerin şiirlerine de yansır.Şiirlerinde şehre büyük bir yer ayıran Cumhuriyet şairleri arasında Ziya Osman Saba, Behçet Necatigil, Bedri Rahmi Eyüboğlu, Orhan Veli Kanık, Necip Fazıl Kısakürek ve Attilâ İlhan’ın yeri ayrıdır. Hayatlarının büyük bir bölümünü İstanbul’da geçiren şairler şehir kimliğiyle yetişirler. Hem bu şehri hem de kısa süreyle de olsa kaldıkları veya gördükleri şehirleri şiirlerinde kendi bakış açılarıyla ele alırlar. Şiirlerde şehirlerin mimari özellikleri ve doğal güzellikleri tasvir edilir, şehirdeki günlük yaşantı tüm gerçekliğiyle anlatılır. Şehirlere karşı beslenen sevginin ve bağlılığın kimi zaman dönüştüğü öfke; modernleşmeyle birlikte yaşanan fiziki ve manevi değişim mısralardan takip edilir. Bu çalışmada Ziya Osman Saba, Behçet Necatigil, Bedri Rahmi Eyüboğlu, Orhan Veli Kanık, Necip Fazıl Kısakürek ve Attilâ İlhan’ın bakış açılarından hareketle şehrin şiirlere yansıması incelenmektedir. --- Large residential areas, where people live collectively and have a high level of development, are called cities. Today, cities, which are the carriers of civilizations, are among the most preferred residential areas. The interaction between the human and the city is mutual, and it is possible with the existence of human to establish and maintain the cities. While the existence of the human ...