The United Kingdom of the Netherlands was a state of contrasts. Not only did its political system combine elements from the Old Regime with the modern, postrevolutionary Napoleonic administration; it also brought together two territories with very different political backgrounds. This article explores how the new regime in the Netherlands dealt with these contrasts by focusing on the establishment of the provinces in the years 1813-1815. It argues that the appropriation of pre-modern institutions and sentiments by the authorities in post-Napoleonic Europe was an important asset for the development of the new unitary state, but that at the same time a regionally differentiated approach was indispensable to lending this policy credibility. This article is part of the special issue 'Political Change and Civic Continuities in the Age of Revolutions'. Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden was een staat vol tegenstellingen. Niet alleen verenigde het elementen uit het Ancien Régime met een modern, Napoleontisch bestuursapparaat, ook bracht het gebiedsdelen samen met geheel verschillende politieke achtergronden. Dit artikel verkent hoe het nieuwe bewind in de Nederlanden omging met deze tegenstellingen door de aandacht te vestigen op de herinrichting van de provincies in de jaren 1814-1815. Het laat zien dat voor de nieuwe bestuurders de toe-eigening van vroegmoderne instellingen en gevoelens een belangrijk instrument was in het creëren van een nieuwe eenheidsstaat, maar ook dat een regiospecifieke aanpak noodzakelijk was om de geloofwaardigheid van dit beleid te waarborgen. Dit artikel maakt deel uit van het themanummer 'Political Change and Civic Continuities in the Age of Revolutions'.