Mevrouw Witte, geboren in 1925, heeft gedurende de bezetting meerdere keren Duitse militairen in huis ingekwartierd gehad. Het ouderlijk huis lag zeer centraal in het dorp. Er zijn meerdere keren officieren in het huis ingekwartierd, en ook een keer een zieke Duitse verpleegster. Mevrouw Witte heeft de inkwartieringen als een inbreuk in het huiselijke leven ervaren. Zij voelde zich machteloos. De ouders van mevrouw Witte hebben zich gedurende de oorlog altijd duidelijk uitgesproken tegen de Duitse bezetting. Haar vader is meerdere malen opgepakt en heeft in 1941 drie maanden gevangen gezeten in Kamp Amersfoort. Dit was een represaille omdat er een boerderij van een NSB-er in brand was gestoken. Zelf is mevrouw Witte erg actief geweest als vrijwilligster bij de opvang van geëvacueerde kinderen en bij het verzorgen van o.a. mannen die uit kamp Rees terugkeerden. De oma en een oom van vaderskant van mevrouw Witte waren lid van de NSB. Zij is daarom nooit meer met hen omgegaan, maar haar vader hield wel contact met zijn moeder. Een week voor de bevrijding is het ouderlijk huis door een bombardement verwoest. Er komen enkele onderwerpen van publieke discussies ter sprake: het optreden van Johan Heesters en de Drie van Breda.