De Republiek der Verenigde Nederlanden was in de zeventiende eeuw een van de belangrijkste maritieme mogendheden ter wereld. Daarna werd die rol een stuk bescheidener. De zeehelden en zeeslagen zijn algemeen bekend, maar daarachter ging een zeer gelaagde, gedecentraliseerde organisatie schuil. De soevereine gewesten kenden bijvoorbeeld niet één gezamenlijk apparaat voor de defensie ter zee: er waren maar liefst vijf admiraliteitscolleges, verspreid over drie gewesten. Die hadden tal van vestigingen en schepen in vele soorten en maten. Private organisaties waren ook betrokken bij de zeeoorlog, bijvoorbeeld voor het konvooieren van koopvaarders. Kaperschepen leverden bovendien een (legale) bijdrage aan de oorlog ter zee. Die vermenging van private en publieke belangen kwam op vele niveaus voor. Zo regelden de commandanten zelf de werving en voeding van hun bemanning. Oorlogsschepen werden vaak gehuurd of gebouwd op particuliere werven. Deze verbrokkelde organisatie stond militaire successen en innovaties niet in de weg. Dat verklaart dat het hele systeem tot aan het einde van de achttiende eeuw standhield. in: Nieuwe Maritieme Geschiedenis van Nederland