Vissterfte bij waterkrachtcentrales is een groot probleem. De cumulatieve sterfte bij passage van meerdere waterkrachtcentrales kan hoog oplopen waardoor het herstel van bedreigde vissoorten in gevaar komt. Tot op heden zijn beheerders van waterkrachtcentrales in Nederland niet verplicht een visgeleidingssysteem te installeren. In de nabije toekomst komt hier verandering in. In december 2002 is namelijk door de Tweede Kamer een motie aangenomen voor het verplichtstellen van visgeleidingssystemen bij bestaande en nieuw te bouwen waterkrachtcentrales. Onduidelijk is echter nog welk systeem geschikt is voor toepassing in de Nederlandse rivieren. Terwijl de discussie over visgeleiding in Nederland wordt voortgezet zijn er nog steeds geen visbeschermende maatregelen getroffen bij de waterkrachtcentrales in Nederland. Dagelijks treedt veel vissterfte op bij waterkrachtcentrales, voor aal bedraagt de sterfte bijvoorbeeld 23%. Er moet snel overeenstemming komen: deze situatie zal niet veranderen zolang er geen effectieve visgeleidingssystemen worden geïnstalleerd. In dit onderzoek is een inventarisatie gemaakt van de visgeleidingssystemen die tot nu toe wereldwijd zijn ontwikkeld. Op grond van biologische, technische en economische criteria zijn deze systemen beoordeeld. Daarnaast is gekeken welk systeem de meest effectieve oplossing biedt voor visgeleiding in de Nederlandse situatie. Uit dit onderzoek blijkt dat er geen enkel visgeleidingssysteem ontwikkeld kan worden dat garant staat voor een geleidingspercentage van 100% voor elke vissoort. Vanwege technische redenen, maar vooral omdat het gedrag van levende organismen niet helemaal voorspelbaar en beïnvloedbaar is, is een percentage van 100% geleiding niet haalbaar voor alle vissoorten. Daarom is het noodzakelijk om prioriteiten te stellen bij het beschermen van vissen, een keuze moet gemaakt worden welke vissoorten men wil beschermen (de zogenoemde doelsoorten). Bij het vaststellen van doelsoorten dient rekening gehouden te worden met een eventuele beschermde ...