De auteur bespreekt de inhoud van de Richtlijn niet-financiële informatie, de vooralsnog gemaakte keuzes bij de implementatie van deze richtlijn in de Nederlandse wetgeving en de keuzevrijheid die er in dit kader is. Zo is er vooralsnog voor gekozen om alleen de aanwezigheid en niet de inhoud van de vereiste niet-financiële verklaring te laten toetsen door een accountant. Ook komt er een uitzondering voor commercieel gevoelige informatie. De auteur gaat hierbij in op de wijze waarop de door de wetgever gemaakte keuzes (bijvoorbeeld om de niet-financiële verklaring niet te (laten) verifiëren) zijn ontvangen in het maatschappelijk veld en de verschillende alternatieven die uit andere Europese lidstaten bekend zijn. De auteur plaatst kritische kanttekeningen bij de door de wetgever gemaakte keuzes. Zij sluit af met de conclusie dat de wetgever de lat voor de door de Richtlijn niet-financiële informatie bestreken rechtspersonen laag legt. Een dergelijke lage lat is naar haar mening een gemiste kans, vooral daar de Nederlandse ondernemingen die binnen het bereik van de richtlijn vallen, veelal al aan transparantiewetgeving in diverse andere (Europese en niet-Europese) landen moeten voldoen. Om die reden zouden de extra lasten van ingrijpender wetgeving voor het Nederlandse bedrijfsleven relatief beperkt zijn.