In dezelfde serie kaarten uitgegeven door het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) als de bevolkingsspreidingskaart – elders in deze collectie gedigitaliseerde thematische kaarten en op basis van de gegevens van de Volkstelling van 1960 – valt deze bevolkingsdichtheidkaart. In dit overzicht van thematische kaarten van de bevolkingsdichtheid is dit de laatste en de beste, omdat hij zowel overzicht als detail biedt en ook het (woon)landschap karakteriseert. Vergelijk deze kaart met enkele andere gedigitaliseerde kaarten van Kuyper in deze collectie thematische kaarten, zoals de bevolkingsdichtheidkaart per kanton (combinatie van gemeenten) in 1860 uit de 'Natuur- en staatshuishoudkundige atlas van Nederland' (1863), de kaart van de bevolkingsdichtheid in 1889 met een poging spreiding en dichtheid op één kaart te combineren (1892), de kaart van de bevolkingsgroei en- afname voor de periode 1860-1880 waar op de inzetkaart de bevolkingsdichtheid als isolijnenkaart is voorgesteld (1885) en de kaart van de bevolkingsdichtheid, waarop Kuyper voor de Volkstelling van 1890 de dasymetrische methode gebruikte (1898). De kaart van het CBS karakteriseert het (woon)landschap, doordat de kernen van meer dan 2.000 inwoners uit de gemeenten gelicht zijn en voor die dichtbewoonde gebieden is apart de bevolkingsdichtheid vastgesteld. De bruine tinten geven de dichtheid van die kernen aan, variërend van 500 tot 4.000 en meer per vierkante kilometer, de groene tinten geven voor de gebieden buiten de bevolkingsconcentraties de dichtheden variërend van minder dan 50 tot 500 inwoners per vierkante kilometer. De kaart benadert ook de dasymetrische methode, omdat behalve de bevolkingsconcentraties ook andere voor de dichtheid belangrijke grenzen van telgebieden binnen gemeenten zijn weergegeven: in de gemeente Apeldoorn bijvoorbeeld is het gebied van bossen en woeste gronden gescheiden van het oostelijker gelegen agrarisch gebied en qua dichtheid apart gekarakteriseerd. In combinatie met de kaart van de spreiding van de bevolking ...