De ‘kloof tussen burger en politiek’ verandert steeds meer in een eufemisme voor een hartgrondige afkeer van, en zelfs regelrechte haat tegen, politieke en bureaucratische elites. De politieke articulatie van deze onvrede vindt met name plaats door populistische nieuw-rechtse partijen en bewegingen als Verdonks TON en Wilders’ PVV. Ook vertegenwoordigers van andere politieke partijen nemen echter steeds nadrukkelijker afstand van het politieke bestel en van de rol van de op het Haagse Binnenhof georiënteerde beroepspoliticus, daarmee onderstrepend hoezeer zij ‘gewoon’ zijn en ‘zichzelf’ zijn. Het vertrouwde politiek-ideologische ‘driestromenland’ is de afgelopen jaren kortom steeds meer in de schaduw komen te staan van een politiek ‘tweeklovenland’. Ontevreden burgers gooien met modder naar overheid, politiek en bureaucratie en van de weeromstuit haasten ook politici zich om afstand te nemen van ‘de Haagse kaasstolp’ en zich aan de zijde van ‘de mensen in de samenleving’ te scharen: de ‘kloof tussen burgers en politiek’ voedt een nieuwe ‘kloof tussen politici en politiek’.