Hoe heeft het Nederlandse integratiedebat zich ontwikkeld sinds 1994 en welke posities nemen de politieke partijen in dit debat in? Deze bijdrage gaat uit van de assumptie dat gevestigde partijen nieuwe politieke issues proberen te negeren, om zodoende bestaande coalitieverhoudingen en de interne programmaconsistentie niet te compromitteren. Echter, als nieuwe politieke strijdpunten aan belang winnen, trachten gevestigde partijen deze te integreren in de bestaande links-rechts dimensie. De kwalitatieve en kwantitatieve inhoudsanalyses in de bijdrage tonen aan dat sinds 2002 de onderwerpen immigratie en integratie meer aandacht hebben gekregen in de partijprogramma’s. Bovendien zijn het de partijen aan de uiteinden van het politieke spectrum die het meeste aandacht schenken aan deze thema's. Niet onverwachts laten de analyses zien dat met name ver rechtse partijen immigratie en integratie tot speerpunten van hun programma's hebben gemaakt. Tevens wordt vastgesteld dat integratie en immigratie issues drie onderliggende dimensies kennen: de sociaaleconomische, de culturele en de juridische dimensie. In deze bijdrage wordt geconstateerd dat vanaf 1994 de partijprogramma’s op het terrein van integratie zijn verschoven van een sociaaleconomisch naar een meer cultureel discours. Terwijl in 1994 het multiculturele discours nog sterk was, is sinds 2002 assimilatie het dominante discours geworden. Niettemin vindt het debat over immigratie en integratie issues nog steeds in hoge mate langs links-rechts scheidslijnen plaats. De conclusie moet dan ook zijn dat deze issues sterk zijn geïntegreerd in de klassieke links-rechts dimensie.