Op 1 maart 1796 vond de oprichting plaats van het eerste democratisch verkozen parlement van Nederland. Een groep bevlogen burgers zonder parlementaire ervaring kreeg tot taak een grondwet te ontwerpen en tegelijkertijd leiding te geven aan een door en door verdeeld land. Historicus Joris Oddens schreef een monografie over parlementaire politiek in tijden van revolutie. Aan de hand van officiële bronnen, achttiende-eeuwse media, brieven en memoires wekt hij in zijn proefschrift de eerste Nederlandse parlementariërs tot leven. Hoe gaven zij invulling aan het nieuwe ambt van volksvertegenwoordiger? Met welke strategieën boden zij als achttiende-eeuwers het hoofd aan de uitdagingen van de representatieve democratie? Deze en andere vragen komen aan bod in Oddens’ proefschrift. Oddens concludeert onder andere dat bij de eerste lichting Nederlandse parlementariërs weliswaar sprake was van een veranderend begrip van politiek, maar dat zij er nog niet in slaagden de positieve en minder positieve implicaties van het nieuwe stelsel van vertegenwoordigend bestuur in al hun volledigheid te doorgronden en aanvaarden.