Ruim zestig jaar na de ondergang van het Derde Rijk boeit de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog het brede publiek nog steeds. Die belangstelling wordt gretig gevoed door een niet aflatende stroom aan boeken, films en televisieprogramma’s. Hoewel historische documentaires met de recente (her)ontdekking van zeldzaam kleurmateriaal een nieuwe impuls kregen, maakten deze de afgelopen decennia haast exclusief gebruik van beelden uit nieuwsfilms. De belangstelling die televisieproducenten en beeldresearchers voor filmjournaals uit de Tweede Wereldoorlog betuigen, staat in schril contrast met de magere belangstelling van historici en communicatiewetenschappers. Terwijl de speelfilmproductie van nazi-Duitsland net als de documentaire output van Leni Riefenstahl steeds weer aanleiding geeft tot nieuwe publicaties, moet de eerste diepgaande monografie over Duitse filmjournaals uit het Derde Rijk nog verschijnen.Dit artikel pretendeert geenszins de hierboven geschetste lacune integraal of definitief op te vullen. Door literatuuronderzoek aan tot dusver onontgonnen bronnenmateriaal te koppelen, een aantal protagonisten diepgaander te identificeren en het zo verkregen verhaal in een internationale context te plaatsen. hoop ik tot een valabele synthese te komen, die aanleiding kan geven tot verder onderzoek.