In 1938, the Hungarian-Dutch photographer Eva Besnyö contributed with a stylish photo wall to the interior decoration of the passenger ship Nieuw Amsterdam. Besnyö’s photography was part of a unique collaboration between the shipping company and more than sixty artists. In mass media and manifestations the ocean liner was presented as one huge floating signifier of national grandeur and tradition. The photo wall fitted perfectly in this narrative but this was precisely why Besnyö had her doubts. In this article I seek to find out how the photographer managed to produce the wall working within the limits of her penchant for modernism and the demands of the assignment. I argue that the poetic quality of the compositionlies in the way in which the photographer as bricoleur from the debris of available images created a visualised myth of the nation, as expounded by Claude Lévi-Strauss. Both the photo wall and the ship’s interior as Gesamtkunstwerk can be understood as utopian attempts to reconcile modernism and mass culture. In 1938 verzorgde de Hongaars-Nederlandse fotograaf Eva Besnyö een fotowandvoor het interieur van het nieuwe passagiersschip van de Holland-Amerika Lijn. De wand maakte deel uit van een unieke samenwerking tussen de reder en meer dan zestig kunstenaars. In de media en bij manifestaties fungeerde het passagiersschip als groots drijvend symbool van de natie. De wand werd bejubeld, maar Besnyö behield haar twijfels. In dit artikel onderzoek ik de visuele poëzie van de wand en betoog dat haar werkwijze, schipperend tussen fotografisch modernisme en de eisen van de opdrachtgever, overeenkomsten vertoont met die van de bricoleur zoals uiteengezet door Claude Lévi-Strauss. Dit resulteerde in een associatieve visuele mythe die aansloot bij het scheepsinterieur als Gesamtkunstwerk waarin een utopische boodschap lag besloten over de rol van de kunstenaar in de moderne tijd.