Drugi tom niemieckojęzycznego przekładu systematyki roślin Karola Linneusza (Carl von Linné, 1707–1778), opracowany z uwzględnieniem instrukcji zawartych w dziele „Natuurlyke Historie of uitvoerige Beschryving der Dieren, Planten en Mineraalen, volgens het Samenstel van den Heer Linnaeus”, którego autorem jest niderlandzki przyrodnik Martinus Houttuyn (1720-1778). Kilkunastotomowa publikacja powstała w opracowaniu i pod redakcją dwóch niemieckich botaników: Gottlieba Friedricha Christmanna (1752-1836) oraz Georga Wolfganga Panzera (1755-1829) i wydana w Norymberdze na przestrzeni 1777-1788. Przyjmuje się, że Linneusz opisał ok. 10 tys.gatunków roślin, wyodrębnił 24 klasy roślin, przeciwstawił klasie roślin jawnopłciowych (obecnie nasienne) klasę skrytopłciowych (zarodnikowe), a podział świata roślin oparł na liczbie oraz układzie pręcików i słupków. Systematyka świata roślin Linneusza przyczyniła się do ogromnego postępu botaniki, ponieważ posiadała zdefiniowane kategorie taksonomiczne (gromada, rząd, rodzaj i gatunek) oraz pozwalał na stosunkowo szybkie oznaczanie najpospolitszych roślin. Jak wykazał dalszy rozwój nauki, system ten był ogromnym uproszczeniem i nie odzwierciedlał pokrewieństw organizmów, ale w owym czasie był bardzo skutecznym narzędziem opisu. Drugi tom opracowania zawiera opisy gatunków drzew, które Linneusz przyporządkował do następujących jednostek taksonomicznych: Polyandria, Didynamia, Monadelphia, Diadelphia, Polyadelphia, Gyandria, Monoecia, Dioecia i Polygamia.