De centrale vraagstelling in deze studie is hoe nieuwe ideeën over comfort en gezondheid in de negentiende eeuw tot uiting kwamen in de ontwikkeling van technische innovaties voor het verwarmen en ventileren van gebouwen, en hoe deze het ontwerp en gebruik van gebouwen hebben beïnvloed. De negentiende eeuw was een eeuw vol technologische en maatschappelijke vernieuwingen, die grote impact hadden op het dagelijks leven. Innovaties in bouwtechniek, architectuur en werktuigbouw, evenals de ontwikkeling van nieuwe gebouwtypen, waren van grote invloed op de gebouwde omgeving. Tegelijkertijd met de professionalisering van het wetenschappelijk onderzoek en de ontwikkeling van moderne, vooruitstrevende ideeën over gezondheid en hygiëne, ontstond er vanaf 1800 langzaam steeds meer aandacht voor het binnenklimaat in gebouwen. Gedurende de negentiende eeuw ontstond er een breed scala aan mogelijkheden om gebouwen te verwarmen en ventileren. De keuze voor een systeem werd sterk bepaald door de functie en aard van het gebouw, en daarmee de technische en functionele eisen die aan het systeem werden gesteld. Maar om een goed functionerend klimaatsysteem te ontwerpen was ook afstemming op het architectonisch ontwerp van het gebouw essentieel. Verschillende ontwerpfactoren speelden hierin een belangrijke rol, zoals de oriëntatie, de hoofdvorm en het volume van het gebouw, de hoofdstructuur en daarmee de positie van de verschillende vertrekken in de plattegrond, de indeling van de gevels, en de inzet van ventilatietorens, schoorstenen en gasverlichting. De relatie tussen deze ontwerpfactoren en de specificaties van de verschillende technische installaties was complex en in elke situatie anders.