Artykuł obejmuje teoretyczne rozważania dotyczące zagrożeń wynikających ze zjawiska choroby holenderskiej wywołanej przez pomoc rozwojową. Stanowią one pretekst do ukazania ekstremalnego stadium „pomocowej” choroby holenderskiej – określonej na potrzeby tych rozważań „monokulturą pomocową”. Zjawisko to zostało wyróżnione na podstawie analizy wysokości dwóch wskaźników: odsetka o cjalnej pomocy rozwojowej (ODA) w produkcie narodowym brutto (PNB) oraz ODA per capita. Spośród państw o najwyższych wskaźnikach na świecie wyróżniono grupę małych państw wyspiarskich: Federacyjne Stany Mikronezji, Tuvalu, Wyspy Marshalla, Palau, Wyspy Salomona, Kiribati oraz Wyspy Świętego Tomasza i Książęca. Otrzymywanie w długim okresie (i w znacznych ilościach) pomocy rozwojowej, przy jednocześnie utrzymującej się stagnacji gospodarczej w tej grupie państw, sprowokowało autora do próby odpowiedzi na pytania: w jakim stopniu pomoc rozwojowa przyczyniła się do wystąpienia „monokultury pomocowej” oraz jak trwałe jest to zjawisko. Artykuł stanowi wprowadzenie do dalszych badań zjawiska „monokultury pomocowej”. ; 3 ; 151-167 ; 31