Do najbardziej charakterystycznych elementów krajobrazu, kreowanego przez holenderskich osadników na terenach wchodzących w skład zielonej infrastruktury lub też mogących tworzyć taki system, należą: • tarasy zalewowe i poldery wykorzystywane kiedyś i współcześnie jako pastwiska lub pola uprawne, • zadrzewione i zalesione obszary międzywala, • charakterystyczne zadrzewienia topolowe i wierzbowe towarzyszące drogom i urządzeniom hydrotechnicznym, jak kanały i rowy. Osady lub pojedyncze siedliska pojawiające się na najniższych terasach, z pełną infrastrukturą w postaci podwyższeń pod domy (terpy) oraz drogi (trytfy). Najbardziej charakterystycznym elementem zadrzewień była i po dziś dzień jest ogłowiona wierzba; pędy pozyskiwane w procesie ogławiania były wykorzystywane do tworzenia faszynowych płotów, umocnień brzegów kanałów odwadniających i zbiorników retencyjnych na polach, jako materiał na wyplatanie koszy, ale również wkład do parników i powidlarni (specjalnością osadników holenderskich były powidła ...