In 1950 nam de Nederlandsche Handel-Maatschappij het initiatief om op Curaçao een Offshore Financial Centre (OFC) op te bouwen. Het lukte de bank om tijdens besprekingen de lokale elite te overtuigen dat de Curaçaose fiscus belangrijke inkomsten kon verwerven als men via speciale fiscale wetgeving offshorevennootschappen aantrok. Het OFC ontstond in 1951 toen men de eerste speciale wetgeving invoerde. De Curaçaose offshore kwam tot grote bloei. De bloei steunde grotendeels op het Antilliaans-Amerikaanse belastingverdrag waarmee het mogelijk werd om minder of geen Amerikaanse bronbelasting te betalen op dividend-, rente- en royaltybetalingen van de VS naar de Antillen. Een andere pijler was de BRK, daarmee werden uit Nederland naar de Antillen uitgekeerde dividenden vrijgesteld van Nederlandse dividendbelasting. Daardoor ontstond een omvangrijke dividendstroom uit Nederland en uit andere landen via Nederland richting Curaçao. Nederland leed fiscale verliezen, maar kon mede door de doorstroomdividenden een financieel knooppunt worden. Er bestond een symbiotische relatie tussen de Nederlandse financiële sector en de Curaçaose offshore. De Nederlandse staat was dikwijls meer bekommerd om het in stand blijven van de relatie dan over de fiscale verliezen die het gevolg waren van die symbiose. Het belang van de Nederlandse financiële sector prevaleerde dus boven de inkomsten van de Nederlandse overheid. Nadat de Amerikanen midden jaren tachtig de bronbelasting op rente afschaften en het belastingverdrag met de Antillen beëindigden kwam de Curaçaose offshore in een neergaande fase terecht. Doordat de Curaçaose offshoresector onderling verdeeld raakte kon de Antilliaanse staat geen slagvaardig beleid voeren, dat belemmerde de weg terug omhoog.