De laatste jaren is de noodzaak voor effectief risicomanagement, interne controle en transparante risicorapportering erg toegenomen. Reeds in 1987 vermeldde het AICPA-rapport1 dat aandeelhouders steeds meer informatie over de risico’s en onzekerheden in het jaarverslag wensten te zien (SCHRAND en ELLIOTT, 1998). Abraham en Cox (2007) beweren dat deze informatie beleggers kan helpen om het risicoprofiel en de marktwaarde van een onderneming te schatten. Dit is meer dan ooit belangrijk in deze tijden van financiële crisis. Voor ondernemingen kan risicorapportering leiden tot een meer accurate kapitaalkost (LINSLEY en SHRIVES, 2006; ABRAHAM en COX, 2007; ICAEW2, 1999a) en tot een verminderde kans op falen (BERETTA en BOZZOLAN, 2004; SOLOMON, SOLOMON, NORTN en JOSEPH, 2000). Het kan eveneens de efficiëntie, de kwaliteit en het imago naar kredietanalisten, aandeelhouders en klanten toe verbeteren (DE RIDDER, 2007). De Turnbull Guidance in het VK (ICAEW, 1999b) en het Jenkins Committee Report in de VS (AICPA, 1994) hebben het debat over de kwaliteit en de effectiviteit van risicorapportering versneld. Raden van bestuur en beleggers geven aan dat de Turnbull Guidance heeft geleid tot een verbetering in de algemene standaard van risicomanagement sinds 1999 (FRC3, 2005). Als antwoord op de ontwikkelingen in het VK en de VS hebben een aantal autoriteiten wereldwijd de voorschriften in verband met de rapportering van relevante, verstaanbare en toekomstgerichte risicoinformatie herbekeken. Als gevolg hiervan is risicorapportering tegenwoordig meer en meer een vereiste in kwartaal- en jaarverslagen. Ondanks deze groeiende aandacht voor risico’s en onzekerheden zijn er weinig studies beschikbaar omtrent risicorapportering en implicaties ervan. Verschillende auteurs formuleerden reeds eerder de vraag naar meer empirisch onderzoek naar risicorapportering (LINSLEY en SHRIVES, 2006; BERETTA en BOZZOLAN, 2004; SOLOMON et al., 2000; ICAEW, 1999a; SCHRAND en ELLIOTT, 1998). Het doel van deze studie is om profielen te bepalen van ...