Dit onderzoek tracht te achterhalen wat het juridische kader is, waarbinnen de Belgische en de Nederlandse feitenrechter oordelen over gestolen bewijsmateriaal en of het gestolen bewijs al dan niet bruikbaar is in de strafprocedure. Het onderzoek maakt een duidelijke opdeling tussen enerzijds de dader en anderzijds het slachtoffer van de diefstal en de gevolgen hiervan voor de (on)bruikbaarheid van de gestolen bewijsgegevens. Aan de hand van het bestaande normatieve kader, de rechtspraak van de hoogste rechtsprekende organen in België en Nederland en de rechtsleer wordt er nagegaan welke criteria en/of omstandigheden de feitenrechters in acht dienen te nemen in hun beoordeling inzake het gestolen bewijs. De benadering van beide rechtstelsels daaromtrent wordt met elkaar vergeleken en kritisch benaderd vanuit de rechtsleer en mijn eigen, juridisch onderbouwde mening.