‘Elke leraar is een taalleraar’, stelde voormalig Vlaams minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke toen hij in 2007 zijn taalbeleid uitwerkte. In zijn talenbeleidsnota (en die van zijn opvolger, Pascal Smet) werd het Standaardnederlands naar voren geschoven als de enige taalvariëteit die geschikt is om de problemen van taalachterstand en sociale ongelijkheid op school aan te pakken. Van Vlaamse leerkrachten wordt dan ook verwacht dat ze enkel standaardtaal gebruiken op school, niet alleen door het beleid, maar ook door de samenleving. Dat bleek recent nog toen de resultaten van de taaltest 'Hoe Vlaams is uw Nederlands?' (zie ook Over taal, januari-februari 2015) lieten zien dat leraren vrij tolerant zijn voor 'Vlaamse' elementen in de standaardtaal, en leerkrachten werden weggezet als ‘laks’, ‘slordig’, ‘onkundig’ en ‘taalamateurs’. Tegelijk worden leerkrachten wel vaak beschouwd als de handhavers van de standaardtaalnorm. Hoe zit het nu precies met dat standaardtaalgebruik van leerkrachten? Spreken zij inderdaad het ‘beste Nederlands’? In deze bijdrage proberen we op die vraag een antwoord te vinden, alsook op de vraag of er daarbij een verschil bestaat tussen leraren Nederlands en leraren van andere vakken.