For decades, the prevailing image of the post-war restoration process of Jewish assets in the Netherlands was based on more general accounts. Personal files from the responsible Dutch institution, the Nederlandse Beheersinstituut (Dutch Custody Institute), were made public in 2018. Based on an analysis of 600 files of Jewish ‘absentees’, this article provides important new insights into how the restoration process from 1944 until 1952 looked in practice and to what extent it was adequate. The research shows that the designated administrators undertook their duties to the best of their ability and that the NBI supervised the process. At the same time, it proved to be remarkably difficult for administrators to recover assets. They received limited support from the nbi or other authorities. The attitude of the NBI towards the administrators was distant, rigid, bureaucratic, and focused on legality. This confirms the lack of recognition experienced by the Jewish community in the immediate post-war years. ; Het heersende oordeel over de praktijk van het naoorlogse rechtsherstel van Joodse tegoeden was decennialang gebaseerd op meer algemene informatie. In 2018 werden de persoonsarchieven van het Nederlandse Beheersinstituut (NBI) openbaar gemaakt. Aan de hand van een steekproef van 600 persoonsdossiers van Joodse ‘afwezigen’ biedt dit artikel belangrijke aanvullende inzichten in de wijze waarop dit rechtsherstel in de periode vanaf 1944 tot 1952 verliep en in hoeverre het bevredigend was. Het onderzoek toont dat bewindvoerders zich zo goed als mogelijk van hun taak kweten en dat het NBI toezicht op hen uitoefende. Tegelijkertijd kostte het bewindvoerders grote moeite om tegoeden terug te krijgen. Zij kregen weinig hulp van het NBI of andere instanties. De houding van het NBI naar de bewindvoerders was afstandelijk, bureaucratisch, op rechtmatigheid gericht en star. Dit bevestigt het gebrek aan erkenning dat de Joodse gemeenschap in de directe naoorlogse periode heeft ervaren.