Sinds 2010 vindt elk jaar op 4 mei in Nederland Theater na de Dam plaats, een manifestatie van toneelstukken, die na de openbare Dodenherdenkingsceremonie gelijktijdig worden opgevoerd in verschillende steden. Het onderliggende idee is dat het theater iets kan bewerkstelligen wat in de officiële nationale herdenking niet mogelijk is: een gevoel van persoonlijke verbondenheid met de geschiedenis en de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.In dit artikel onderzoek ik of de officiële ceremonie en de voorstellingen van Theater na de Dam gelezen kunnen worden als voorbeeld van een relationele dramaturgie. Ik doe dit tegen de achtergrond van de jaarlijks terugkerende discussie over wie wel of niet herdacht zou moeten worden. Mijn analyse richt zich met name op De Tweede Wereldoorlog eindigt vandaag (Arnon Grunberg, 4 mei 2018). ; Each year, the 4 May official Dutch Remembrance Day ceremony is followed by Theater na de Dam (‘Theatre after Dam Square’). This event was introduced in order to counter the alleged dwindling interest in the Second World War. It presupposes that theatre can achieve something that is impossible in the official national ceremony: a sense of connection to the events and victims of WW II.In this article, I examine whether the ceremony and the performances of Theater na de Dam can be read as an example of a relational dramaturgy. I do so against the background of the annually recurring discussion about who should (not) be commemorated. My analysis particularly focuses on Arnon Grunberg’s De Tweede Wereldoorlog eindigt vandaag (The Second World War Ends Today, 4 May 2018).