In this article we research attitudes and activities within Dutch Protestantism dealing with the environment between 1960 and 2020. We position the article in recent debates on the ambivalent relationship between Christianity and environmentalism. By examining newspapers, reports of Protestant NGOs and public surveys, we establish that Dutch Protestant Christianity is becoming more environmentally conscious. We propose that this process of greening developed in four historical phases. We explain the drivers for this process, which are found to be rooted in private faith, secular developments and the developing climate crisis rather than in church policy. ; In dit artikel onderzoeken we de houding binnen het Nederlandse protestantisme ten aanzien van het milieu tussen 1960 en 2020. We plaatsen dit artikel in recente debatten over de ambivalente verhouding tussen christendom en milieubewustzijn. Door kranten, rapporten van protestantse ngo’s en publieke enquêtes te onderzoeken, stellen we vast dat het Nederlandse protestantse christendom steeds milieubewuster wordt. We stellen voor dat dit proces van vergroening zich ontwikkelde in vier historische fasen. De drijfveren voor deze ontwikkeling blijken geworteld te zijn in privégeloof, seculiere ontwikkelingen en de zich ontvouwende klimaatcrisis, en niet zozeer in kerkelijk beleid.