In het eerste decennium na de Tweede Wereldoorlog werden in België, net als in veel andere westerse landen, diverse volksopvoedkundige initiatieven ontwikkeld om het ‘goede wonen’ te promoten. Al in de eerste jaren na de bevrijding organiseerde het Nationaal Instituut voor Woning en Huisvesting enkele woontentoonstellingen. De Belgische Boerinnenbond gaf in 1945 een adviesboekje uit over ‘de boerenwoning’. In 1949 volgden de Kristelijke Arbeidersvrouwengilden en de Katholieke Werkliedenbonden met de reizende tentoonstelling ‘De Thuis’. De groepering Formes Nouvelles begon omstreeks 1950 met een educatief programma voor een ‘betere’ wooncultuur. Hoewel elk van deze initiatieven eigen accenten legde, was er een gedeelde bekommernis om de ontwikkeling van een esthetisch en ethisch verantwoord wonen bij de minder gegoede sociale klassen. Lessen in Modern Wonen werpt een licht op de inhoud van de naoorlogse wooneducatie in België en, in het bijzonder, op de ruimtelijke modellen voor de woning die eraan ten grondslag lagen. Het proefschrift bespreekt deze modellen binnen de toenmalige socio-politieke context en gaat na hoe ze trachtten in te spelen op de snel veranderende condities van het wonen in het eerste decennium na Wereldoorlog II. Het nieuwe huisvestingsbeleid, de groeiende welvaart, de evoluties in de bouwsector, het meubelbedrijf en de huishoudtechnologie, het cultureel-maatschappelijke individualiseringsproces, etc. dwongen verschillende woonopvoeders om hun wooneducatieve programma’s – die vaak hun oorsprong kenden in het interbellum - bij te sturen. Lessen in Modern Wonen analyseert de problematiek van deze heroriëntering en toont aan dat omstreeks het einde van de jaren vijftig de communicatie over goed wonen onder toenemende spanning kwam te staan.