In het verleden is de intensivering van de landbouw noodzakelijk gebleken om de toenemende bevolking te onderhouden met een steeds kleiner wordend landbouwareaal. Lange tijd werd de productiviteit van de Vlaamse akkerbouw als maatstaf gehanteerd door andere naties. De laatste decennia zijn echter de milieuproblemen, die mede het gevolg zijn van de hoge bemestingsgraad en de intensieve veeteelt, in toenemende mate aan het licht gekomen. Als belangrijkste milieuproblemen worden achtereenvolgens de stikstofaanreiking in grond- en oppervlaktewater, de verzuring, de fosfaatverzadiging en fosfaatdoorslag en het broeikaseffect besproken. In deze thesis zal er voornamelijk aandacht besteed worden aan de stikstofaanreiking aangezien hiervoor een adequate oplossing moet gevonden worden om verdere veroordelingen van het Europese Hof van Justitie te voorkomen. De Europese nitraatrichtlijn bepaalt immers een maximaal nitraatgehalte van vijftig milligram nitraat per liter. Deze norm wordt tot op heden niet gehaald in Vlaanderen waardoor aanpassingen aan de huidige wetgeving nodig zijn. De centrale onderzoeksvraag in dit eindwerk luidt dan ook: ‘Wat zijn de tekortkomingen van het huidige mestbeleid en kan een alternatief in het kader van een verhandelbaar rechtensysteem een oplossing bieden?’ Vervolgens wordt de evolutie van de wetgeving inzake de Vlaamse mestproblematiek geanalyseerd. Dit verhaal begint onder impuls van de Raad van Europa en mondt uit in het eerste mestdecreet van 23 januari 1991. Na dit oorspronkelijke decreet volgen er nog twee wijzigingen: MAP 1 in 1995 en MAP 2bis in 2000. Deze wijzigingen waren telkens noodzakelijk omdat de gewenste effecten na evaluatie niet behaald bleken. Hoewel de verschillende mestdecreten belangrijke resultaten wisten te realiseren, bleken deze onvoldoende. Bovendien is er een ingewikkeld kluwen van heffingen, transportregelingen, bemestingsnormen en mestverwerkingplicht ontstaan waardoor de - 4 - huidige wetgeving onoverzichtelijk is en een remmende invloed heeft op de ...