Is het over het algemeen al buitengewoon moeilijk voor een schrijver om een plaats in de literatuurgeschiedenis te verwerven en daarmee de canon te bereiken, voor een auteur uit een randgebied van de cultuur is het vrijwel onmogelijk. Het kan alleen via een afzonderlijke literatuurgeschiedschrijving van dat randgebied. In de Nederlandse (post)koloniale literatuur zien we dit gedemonstreerd in de Indische, de Antilliaanse en de Surinaamse literatuur, waarvan de auteurs alleen aan de vergetelheid konden ontsnappen dankzij eigen regionale literatuurgeschiedenissen. De Zuid-Afrikaanse Nederlandse literatuur staat in dit opzicht op achterstand en is in de loop van de twintigste eeuw uit het zicht geraakt. Hoewel meer vooronderzoek strikt genomen noodzakelijk zou zijn, is ook voor deze literatuur een eigen, al is het maar beperkte literatuurgeschiedenis uiterst wenselijk.