Klimaatverandering leidt tot veranderingen in de diversiteit aan plantensoorten en plantengemeenschappen. Het is aannemelijk dat de grootste effecten zullen optreden via wijzigingen in de waterhuishouding. Deze veranderingen beïnvloeden op hun beurt standplaatsfactoren die voor de plantengroei belangrijk zijn, zoals het zoutgehalte, de zuurgraad en de beschikbare hoeveelheid vocht, zuurstof en nutriënten. Hierdoor is het is de vraag, of natuurdoelen die via Europese wetgeving een verplichtend karakter hebben (Vogel- en Habitatrichtlijn, Kaderrichtlijn Water), nog wel kunnen worden gehaald in het klimaat van de toekomst. Hetzelfde geldt voor de beheersdoelen die natuurbeschermingsorganisaties zich stellen. Indien tijdig, via adaptieve maatregelen in het beleid en beheer, op klimaatverandering wordt ingespeeld kunnen mogelijke bedreigingen worden opgevangen en kansen voor natuurontwikkeling worden benut. Te denken valt aan een andere planning van natuurdoelen in de EHS, het aanleggen van hydrologische bufferzones tegen verdroging, de berging van water in natte perioden, of het uitbreiden van het natuurareaal ter verhoging van de dispersiekansen van soorten. In dit rapport worden verschillende ecohydrologische modellen besproken met het oog op hun toepasbaarheid in klimaatscenario‘s. Helaas blijkt geen van de modellen klimaatbestendig te zijn. Dat heeft grote consequenties: als straks meteorologische en hydrologische scenarioberekeningen zijn voltooid, kan nauwelijks iets gezegd worden over de gevolgen voor de biodiversiteit van Nederland, laat staan over de effectiviteit van adaptieve maatregelen. De onbruikbaarheid van de modellen komt doordat: (1) ze gebaseerd zijn op zeer indirecte verbanden, ontleend aan het klimaat van de twintigste eeuw, (2) CO2 en belangrijke klimaatsvariabelen als temperatuur buiten beschouwing zijn gelaten, en (3) belangrijke terugkoppelingsprocessen in het systeem van bodem, water en vegetatie niet worden gemodelleerd. Om binnen afzienbare tijd (maximaal vier jaar) bruikbare ...