Het burgerrecht om verdachten van misdrijven te arresteren, staat ter discussie. Dienen burgers die bijdragen aan de rechtshandhaving vrijuit te gaan of te worden bestraft? In de politiek wordt aangevoerd dat burgers door het recht te handhaven, een bijdrage leveren aan de sociale veiligheid daar waar de overheid zelf niet in staat is burgers voldoende bescherming te garanderen. Juristen vrezen echter dat op die manier eigenrichting de hand wordt gewerkt. In haar proefschrift stelt Astrid Bosch de vraag of de rechtsnormen inzake burgerarrest en eigenrichting nog wel van deze tijd zijn. Is er wellicht een kloof ontstaan tussen de juridische en algemeen maatschappelijke opvattingen over het burgerarrest? En is die kloof door uitbreiding van de juridische ruimte voor burgerarrest te overbruggen of zou dat de rechtsorde in gevaar brengen? Om deze vragen te beantwoorden, heeft Bosch zowel juridisch als sociaal-wetenschappelijk onderzoek gedaan en zowel de wettelijke grenzen als de sociale ruimte voor het burgerarrest onderzocht. Aan burgers met verschillende sociale en culturele achtergrond zijn actuele casus voorgelegd waarin de bij burgerlijke rechtshandhaving geldende wettelijke grenzen worden overschreden. Analyse van de reacties op de casus bevestigt dat tussen de juridische en sociale opvattingen over burgerarrest een kloof bestaat. Verrassend is echter dat die burgers die vormen van eigenrichting goedkeuren daarvoor niet - zoals verwacht - subversieve, maar gezagsgetrouwe argumenten aanvoeren. Op grond van deze conclusie wordt voorgesteld de juridische ruimte voor burgerarrest uit te breiden voor zover mogelijk zonder de rechten en vrijheden van burgers in gevaar te brengen.