Heel wat plantensoorten uit bossen zijn afhankelijk van een continue aanwezigheid van bos, in de tijd en in de ruimte. Ontginning van bos veroorzaakt verlies, versnippering en degradatie van boshabitat. Het doctoraatsonderzoek behandelde de omvang van deze verstoringen in Vlaanderen en de herstelkansen van een bosvegetatie met kenmerkende, traag koloniserende plantensoorten op landbouwgronden die werden bebost. In eerste instantie werd de soortenrijkdom van bosplanten onderzocht in relatie tot de natuurlijke standplaats, op het niveau van Vlaanderen. Hieruit kwam naar voren dat boshabitat met de hoogste potentiële soortenrijkdom te vinden is op leemhoudende, matig vochtige bodem. De evolutie van het bosareaal tussen 1775 en 2000 was net erg negatief voor dit boshabitat. De GIS data die dit aantoonden, liet ook toe om de soortenrijkdom van het huidige bos te voorspellen en de herstelkansen van het niet-beboste landschap in te schatten. Vervolgens toonde aanvullend onderzoek in, respectievelijk, één bos en in één bosbestand aan dat ook lokale factoren, zoals bodemkenmerken en het bosbeheer, de herstelmogelijkheden van een bosvegetatie kunnen bepalen. Met behulp van de onderzoeksresultaten kan op diverse schaalniveaus een strategie ontwikkeld worden om nieuwe bossen optimaal te plannen en beheren, in functie van het herstel van een soortenrijke bosvegetatie.