Sommige politici zijn in staat vrijwel elk debat waaraan ze deelnemen te laten gaan over het onderwerp waar de eigen partij het meeste belang aan hecht. Hoe krijgen ze dat voor elkaar? Dit is de centrale vraag van het proefschrift. In de beantwoording van deze vraag is vooral gekeken naar de rol van formuleringskeuzen. Dit is onderzocht door fragmenten te analyseren uit parlementaire debatten waarin zogeheten one-issuepartijen als de Partij voor de Vrijheid en de Partij voor de Dieren proberen een discussie te initiëren over de gevaren van de islamisering van Nederland (PVV) of milieu- en dierenwelzijn (PvdD). Politici gebruiken ruwweg twee strategieën om een prioriteitsonderwerp op tafel te krijgen. De eerste strategie is het veranderen van onderwerp, de tweede het polariseren van de standpunten van partijen. De formuleringskeuzen die politici maken in het gebruik van deze strategieën blijken een tweeledig doel te dienen. Ze hielpen de politicus de kiezer aan te spreken en zich gelijktijdig te houden aan de institutioneel bepaalde redelijkheidseisen. Dat wil niet zeggen dat elke poging een discussie te initiëren over een prioriteitsonderwerp ook als redelijk beoordeeld kan worden. Dat is alleen het geval wanneer een dergelijke poging het parlementaire proces van het oplossen van het meningsverschil niet frustreert.