Sinds de bevoegdheid voor ruimtelijke ordening in België aan de regionale overheden werd toegewezen, heeft zich in het Vlaamse gewest een planningsdynamiek ontwikkeld die in 1997 uitmondde in een overkoepelend ruimtelijk beleidsplan dat door de meeste betrokken overheden gerespecteerd werd. Vijftien jaar later zien we echter dat het oorspronkelijke engagement uitgehold is, en dat het lopende proces dat moet leiden tot de goedkeuring van een nieuw beleidsplan er maar moeilijk in slaagt om geloofwaardigheid op te bouwen buiten het selecte gezelschap van de betrokken partners. Wij stellen dat de in het buitenland geleende methodiek van strategische ruimtelijke planning vandaag ingezet wordt om het huidige beleid een aura van duurzaamheid te verschaffen, terwijl allerhande ontwikkelingen die door diverse maatschappelijke actoren als ruimtelijk ingrijpend of problematisch worden erkend, buiten het proces worden gehouden. We illustreren dit aan de hand van enkele representatieve voorbeelden.