Hoewel de spelling van Nederlandse verledentijdsvormen van zwakke werkwoorden algemeen als eenvoudig wordt beschouwd (ze zijn immers klankzuiver) maken zelfs universiteitsstudenten opvallend veel fouten bij de keuze tussen de uitgangen -te en -de. Voor een deel zijn die fouten ‘natuurlijk’ in die zin dat ze het gevolg zijn van de werking van frequentie en analogie. Anderzijds stellen we vast dat Nederlanders veel meer fouten maken dan Vlamingen, althans als de stam op een coronale fricatief eindigt (s, z, f, v). Aangezien de Nederlandse proefpersonen de ‘regel’ (het ezelsbruggetje ’t kofschip) beter lijken te beheersen dan de Vlamingen, moet de verklaring voor het verschil gezocht worden in een klankverandering die zich wel in Nederland maar niet of nauwelijks in Vlaanderen voordoet, de verstemlozing van de fricatieven. Het spellingprobleem vraagt om didactische maatregelen en/of politieke: het kan wellicht grotendeels worden opgelost door de spellingregels een weinig aan te passen.