Dorpen ondergaan een voortdurende demografische evolutie waarbij elke generatie zijn eigen ruimtelijke en sociale noden heeft. Jongeren trekken weg doordat ze geconfronteerd worden met tekortkomingen van de landelijke omgeving waarin ze wonen. De noden van ouderen zijn veranderd ten op zichtte van vroeger. 65-plussers zijn mobieler dan ooit, maar hebben een blijvende behoefte een contacten, activiteiten en betrokkenheid in lokale gemeenschappen. Deze noden komen vaak voort uit het opdelen van samenlevingen in groepen afhankelijk van leeftijd. Hierdoor ontstaat emotionele, culturele en ruimtelijke vervreemding tussen generaties. De kansen voor dorpen liggen hierdoor onder anderen in het creëren van ontmoetingen tussen generaties. Dit kan door het opheffen van de scheiding op basis van leeftijd of door meer ontmoeting tussen verschillende leeftijden tot stand te brengen. Naast deze twee initiatieven is het niet onbelangrijk om ook te zorgen voor toevallige en kleine ontmoetingen. Aan de hand van diepte interviews wordt onderzocht welke soort ontmoetingen al aanwezig zijn in Vlaamse dorpen. Hieruit volgen ruimtelijke ontwerpparameters voor elke deelnemer met als doel het aantal (intergenerationele) ontmoetingen in hun dorp te verbeteren. Uit het onderzoek wordt geconcludeerd dat in de context van een dorp er een heel arsenaal aan ontmoetingen is. De sfeer van een ontmoeting is veelal afhankelijk van de ruimte waarin ze plaatsvindt. Architectuur kan dus ingezet worden om ontmoetingen te genereren.