In cassatie is Urgenda opnieuw in het gelijk gesteld; de Hoge Raad heeft de Staat bevolen om de Nederlandse broeikasgassen eind 2020 met ten minste 25% te reduceren ten opzichte van 1990. Daardoor moet de Staat veel aanvullende klimaatmaatregelen treffen in een relatief korte tijd. Nederland staat bekend als een rijk en vernuftig land dat al eeuwen de overhand heeft in de strijd tegen het water. Dus waarom maken de rechters van het Urgenda-proces zich zo zorgen over de opwarming van de aarde? Waarop is het bevolen reductiedoel gebaseerd? Wat maken die paar procenten emissiereductie nou eigenlijk uit? En vanwaar die haast? In deze bijdrage wordt de onderbouwing van het klimaatbevel uit het Urgenda-proces nader bestudeerd. In dat kader wordt ook stilgestaan bij de oorzaken en gevolgen van klimaatverandering, en de implicaties van een opgewarmde aarde voor Nederlandse inwoners. Ook zal in deze bijdrage een aantal kritiekpunten op de Urgenda-uitspraak uit de juridische en maatschappelijke discussie worden geadresseerd. Dit alles gebeurt onder verwijzing naar de relevante klimaatafspraken, klimaatwetenschappelijke rapporten en EHRM-jurisprudentie. Geconcludeerd wordt dat het Urgenda-arrest in juridisch opzicht weliswaar baanbrekend is, maar dat het klimaatbevel – gelet op de feiten die niet tussen partijen in geschil zijn – eigenlijk zeer conservatief te noemen is.