De komst van het fenomeen vakantieverhuur via websites en apps als die van Airbnb heeft een grote vlucht genomen. Alleen al in Amsterdam verbleven 575.000 toeristen bij particulieren die hun woning, kamer of appartement via Airbnb hadden aangeboden. Dit heeft niet alleen positieve gevolgen als extra inkomsten voor de particuliere verhuurders en de economie. Nadelen zijn overlast in woonwijken en verhoogde (brand)veiligheidsrisico’s. Bovendien wordt in concurrentie getreden met bestaande bedrijfsmatige aanbieders van verblijfslocaties als hotels en bed & breakfasts. Er treedt oneerlijke concurrentie op omdat voor hen diverse voorwaarden en vergunningver-plichtingen van toepassing zijn die voor particulieren niet gelden. In die zin kan worden gesproken van een disruptive technology. De heffing van toeristenbelasting voor verblijf door niet-ingezetenen bij particuliere verhuurders van (delen van) woningen blijkt binnen de bestaande kaders van wet- en regelgeving en jurisprudentie lastig. Een vakantieverhuurplatform als Airbnb kan moei-lijk worden beschouwd als degene die gelegenheid biedt tot verblijf. In een procedure die nu voorligt aan de Hoge Raad zijn door de Advocaat-Generaal een aantal cumulatieve criteria geformuleerd op basis waarvan zou kunnen worden bepaald of iemand als verblijfbieder kan worden aangemerkt in de zin van de toeristenbelasting (zie onderdeel 2.4). Mijns inziens is het stellen van criteria niet de goede weg. De praktijk van toeristisch verblijf is voortdurend in verandering en zeer uiteenlopend. Het is een illusie dat deze te vangen zou zijn in één set criteria. In toeristische steden als Amsterdam of Brussel wordt op zeer diverse wijzen tegen betaling (nacht)verbleven. Zo wordt in Amsterdam naast regulier verblijf in hotels en pensions en dergelijke in de regelgeving onderscheid gemaakt tussen short-stay, bed & breakfast en vakantieverhuur. Bovendien zijn er ook bedrijven in de markt die als tussenpersoon fungeren tussen eigenaar en toerist. Zij ‘ontzorgen’ zo de eigenaar, ...