De beheersing van vreemde talen is vandaag de dag een belangrijke troef om zich in de huidige maatschappij te ontwikkelen. In België, drietalig land, wordt de kennis van de officiële talen, nl. Nederlands, Frans en Duits, vaak gevraagd om een baan te vinden. Op politiek gebied zijn talen ook meer dan noodzakelijk om in de hiërarchie op te klimmen. Naast hun moedertaal en de Engelse taal moeten Belgische politici zich vaak in de taal van de twee andere gemeenschappen uiten. Een taal leren en beheersen is een ingewikkeld proces. Tijdens het hele leerproces spelen heel veel interne en externe factoren een rol. Wat de taalfouten die heel vaak voorkomen, zijn voorzetsels een van de grootste moeilijkheden, zowel voor Franstalige leerders van het Nederlands als voor Nederlandstalige leerders van het Frans. Hiligsmann (1997) heeft in dit verband vier categorieën ontwikkeld, nl: 1) Frans: geen voorzetsel – Nederlands: voorzetsel 2) Frans: voorzetsel – Nederlands: geen voorzetsel 3) Frans: voorzetsel – Nederlands: voorzetsel 4) Frans: geen voorzetsel – Nederlands: geen voorzetsel Door de analyse van deze vier categorieën kan er gezegd worden welke categorie moeilijkheden oplevert en welke fouten leerders vaak maken. In verband met deze rangschikking worden twee vragen in deze scriptie centraal gesteld: nl. 1) Gebruiken Belgische politici voorzetsels op een redelijk correcte manier? Zo nee, heeft de moedertaal een belangrijke invloed? 2) Welke categorie (Hiligsmann 1997) levert de meeste problemen op? Om op deze vragen te antwoorden, wordt een experiment uitgevoerd. Twee Nederlandstalige politici, Kris Peeters en Alexander De Croo, en twee Franstalige politici, Charles Michel en Didier Reynders, worden als steekproef gekozen. Ten eerste werden corpora opgericht: spontane interviews en gesprekken werden getranscribeerd. Ten tweede werd hun voorzetselgebruik in de vier categorieën van Hiligsmann (1997) geplaatst. Ten slotte werden hun fouten geanalyseerd en gediscussieerd. Door de dataverwerking wordt er gezien dat de ...