Tijdens de Tweede Wereldoorlog veroorzaakten de geallieerde luchtaanvallen op Nederland duizenden slachtoffers en grote schade. De Nederlanders in bezet gebied kwamen zo voor een moeilijk dilemma te staan, want hoe moesten ze reageren op de gevolgen van deze ‘bevriende aanvallen’, die de hoop levend hielden dat ze ooit bevrijd zouden worden? Maar ook de Britten en Amerikanen worstelden met deze aanvallen. Ze wilden de schade en het aantal burgerslachtoffers zoveel mogelijk beperken, ook om de Duitsers geen propagandawapen in handen te geven, maar tegelijkertijd waren in hun ogen de luchtaanvallen militair noodzakelijk. Een bijzondere ‘tussenpositie’ werd ingenomen door het Nederlandse kabinet in ballingschap, dat vanuit Londen zijn beleid zo goed mogelijk probeerde voort te zetten. Het was daarbij afhankelijk van de geallieerden om de Duitse bezetting te beëindigen, maar probeerde tevens het aantal slachtoffers en de schade van de luchtaanvallen zoveel mogelijk te beperken. Dit boek gaat in op deze periode uit de geschiedenis van Nederland en met name op het beleid van het Nederlandse kabinet in ballingschap ten aanzien van de geallieerde luchtaanvallen op Nederland.