In dit artikel analyseert de auteur op basis van een casestudy in drie Nederlandse gemeenten op gestructureerde wijze wat gemeenten doen aan de verbetering van de maatschappelijke positie van sekswerkers en wat daarin de rol is van wet- en regelgeving. Centraal daarbij staan de vier factoren via welke gemeenten de positie van de sekswerkers kunnen verbeteren, te weten het sociaal kapitaal, het cultureel kapitaal, het economisch kapitaal en het persoonskapitaal. Per hulpbron worden gemeentelijke voorzieningen toegelicht die bijdragen aan de verbetering van de maatschappelijke positie van sekswerkers op dat gebied. Aansluitend volgt een verkenning van de rol van wet- en regelgeving in de positieverbetering van sekswerkers, waarin de auteur bestudeert in hoeverre de ‘harde’ kant van het beleid – de wet- en regelgeving – congruent is met de ‘zachte’ kant van het beleid – dat deel van het sekswerkbeleid dat niet wordt vormgegeven door wet- en regelgeving, zoals het financieren van verschillende hulpverleningsorganisaties en maatschappelijke initiatieven. Hieruit wordt duidelijk dat wet- en regelgeving niet alleen kan bijdragen aan de verbetering van de positie van sekswerkers, maar deze ook kan tegenwerken.