Η παρούσα μελέτη έχει ως στόχο να διερευνήσει τη συνάρθρωση φύλου, τάξης και εθνότητας στην κατασκευή της μητρότητας των Ελληνίδων γυναικών στη διασπορά, μέσα από τις επιλογές που κάνουν οι ίδιες για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Η διασπορική κοινότητα του Λουξεμβούργου αποτελεί το πεδίο της έρευνας, ενώ η χρονική συγκυρία της οικονομικής κρίσης λειτουργεί ως το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διενεργήθηκε η έρευνα. Η μελέτη διερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι μητέρες οργανώνουν στρατηγικές και υιοθετούν πρακτικές σε σχέση με την εκπαίδευση των παιδιών τους, με στόχο τόσο την προσωπική τους ενδυνάμωση στο διασπορικό περιβάλλον, όσο και την εξασφάλιση ενός ‘καλύτερου μέλλοντος’ για τα παιδιά τους. Οι μητέρες φαίνονται να δρουν διαμεσολαβητικά ανάμεσα στον οικιακό χώρο και τον δημόσιο, χρησιμοποιώντας την εκπαίδευση ως κύριο πεδίο αυτής της διαμεσολάβησης. Λαμβάνοντας υπ’ όψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ‘προνομιούχου’ διασπορικής κοινότητας του Λουξεμβούργου, οι μητέρες, ερχόμενες από την Ελλάδα, συχνά καλούνται να επαναδιαπραγματευθούν και να επαναπροσδιορίσουν έμφυλες ταυτότητες, επιτελέσεις της μητρότητας, σχέσεις με την οικιακή ομάδα, εργασιακή δραστηριότητα, και εκπαιδευτικό προσανατολισμό των παιδιών τους. Έτσι, ως μητέρες επιφορτισμένες με το έργο της φροντίδας, καλούνται να φέρουν εις πέρας μία δύσκολη αποστολή, η οποία προκύπτει από τη μεταναστευτική τους διαδικασία, που ως βασική της αιτία έχει την οικονομική και κοινωνική κρίση.