"Et ainsi, des milliers et des milliers de familles juives ont déjà été dispersées, mari, femme, enfants, tous isolés les uns des autres, ignorant ce que deviennent les leurs. [.] Que vont devenir tous ces êtres ? Les familles se retrouveront-elles un jour, du moins les vivants? Les bébés abandonnés ici reverront-ils leur maman?" In 1942 beschreef een auteur in het communistische sluikblad La Voix des Femmes de wanhoop van Joodse moeders. De meedo- genloosheid van de nazi-Duitsers schokte haar. Zouden de onder- gedoken kinderen ooit hun gedeporteerde moeder terugzien? Als omstanders in het conflict beschikten de redacties van de verzetskranten over een interessant medium om de deportaties en anti-Joodse maatregelen in België aan te kaarten. Toch wees eerder onderzoek uit dat de Belgische sluikbladen daar weinig oog voor hadden. De lezers moesten informatie over de Jodenvervolging vooral in de marge gaan zoeken. Hoe kunnen we dat gegeven beter begrijpen? Op welke manier kwamen Joden en de Jodenver- volging aan bod in de kranten?