In de afgelopen tien jaar is in België stapsgewijs nieuwe wet- en regelgeving geïntroduceerd over outplacement bij ontslag. Na invoering van een werknemersrecht op begeleiding voor 45-plussers, is outplacement een verplichting geworden voor werkgevers en ook jongere werknemers. Bij herstructurering zijn ontslagvergoedingen deels omgebouwd tot ‘inschakelingsvergoedingen’ voor activerende begeleidingen tijdens de opzegtermijn van ontslag. Hiermee kan gesteld worden dat België de door Europa gepromote ‘flexicurity pathway’ van ‘veilige en succesvolle baan-baan transities’ volgt. Dit paper evalueert ‘input’, ‘process’ en ‘output’ van dit flexicurity-beleid in Vlaanderen en vergelijkt de situatie met Nederland. Ontslagen werknemers in België blijken inderdaad na deze maatregelen meer toegang te hebben tot begeleidingen bij externe herplaatsing. Maar uit de verkregen data van de VDAB blijkt ook duidelijk dat 50-plussers maar zeer beperkt werk vinden, ondanks hun participatie in de zogenaamde ‘tewerkstellingscellen’ (rond 25%, vergeleken met ruim 50% voor de 50-minners, heeft na 6 maanden nieuw betaald werk). De nieuwe maatregelen kunnen bij lange na niet de onevenredig grote baanonzekerheid onder 50-plussers in Belgische bedrijven compenseren met nieuwe werkzekerheid. Het afspiegelingsbeginsel, zoals in Nederland bij collectief ontslag in de selectie van te ontslagen werknemers gehanteerd wordt, beschermt ouderen meer in hun baan en is daarmee effectiever voor hun werkzekerheid. Nederland kan wel leren van de redelijk gebalanceerde en in het arbeidsrecht geïntegreerde Belgische regelgeving over outplacement en de overheidstoetsing van het activerend karakter van sociale plannen. Zelfregulering en het vrijblijvend ‘van-werk-naar-werk-beleid’ in Nederland heeft haar nadelen wat betreft de werknemerstoegang tot outplacementbegeleiding en de investeringen in baan-baan transities bij gedwongen ontslag. Ook omdat een aantal aanbevelingen van de Commissie Bakker uit 2008 in de hier onderzochte Belgische wetgeving is ...