Sedert 2012 kent men binnen de Belgische rechtsorde een overlegstructuur die het mogelijk maakt voor de fiscale administratiediensten en het Openbaar Ministerie om te bespreken hoe zij een concreet fraudedossier zullen vervolgen en bestraffen. Voorafgaand aan de introductie van deze una via-regeling, heeft de Belgische wetgever de wetgeving hieromtrent meerdere malen moeten aanpassen. Men moest rekening houden met de fundamentele rechten van de belastingplichtige, maar ook met de correcte toepassing van het non bis in idem-beginsel. Daarnaast moest men ervoor zorgen dat de fiscus niet te machtig wordt met te verreikende bevoegdheden, maar anderzijds mag hij geen te beperkende taken aangewezen krijgen, zodat hij wel kan deelnemen aan de strafprocedure. De centrale onderzoeksvraag van deze thesis luidt dusdanig als volgt: “Hoe is de positie van de fiscale ambtenaar geëvolueerd binnen het fiscaal strafprocesrecht, gelet op de gewijzigde una via-wetgeving, en wat biedt de toekomst?”