Bereikbaarheid is in dit rapport, op basis van nationale en internationale literatuur, gedefinieerd als de mate waarin grondgebruiks- en vervoersystemen het mogelijk maken voor (groepen van) individuen of goederen om activiteiten of bestemmingen te bereiken door middel van een (combinatie van) vervoerswijze(n) (Geurs & Ritsema van Eck, 2001; Geurs & van Wee, 2004). Bereikbaarheid bestaat uit vier belangrijke aspecten, zijnde transport, ruimtelijke ordening, beleid en context, die men verder kan uitsplitsen naar deelaspecten. Een set van bereikbaarheidsindicatoren moet idealiter deze vier aspecten vertegenwoordigen, alsook de deelaspecten ervan, zodat een theoretisch verantwoorde en alomvattende voorstelling van bereikbaarheid gegarandeerd kan worden. Vandaag de dag worden heel wat uiteenlopende en onvolledige definities van bereikbaarheid gehanteerd, met als gevolg een gebrekkige en onvolledige operationalisatie van het begrip in bereikbaarheidsindicatoren. Dit heeft op zijn beurt tot een onvolledige dataverzameling geleid. De belangrijkste tekortkoming in de huidige dataverzameling is het louter beschouwen van de situatie op het autosnelwegennet in plaats van de diverse wegtypen en zelfs andere infrastructuren. Dat de consequenties hiervan groot zijn, werd door Vandenbulcke et al. (2009) aangetoond. Zij geven immers aan dat onvolledige en gebrekkige operationalisatie kan leiden tot een verkeerde perceptie van bereikbaarheid. De voorgestelde indicatoren in dit rapport zijn niet limitatief, maar wel een selectie van indicatoren die het vaakst gehanteerd worden in de internationale literatuur en toegepast kunnen worden op de Vlaamse situatie. De voorgestelde indicatoren zijn bijgevolg ook geen ideale indicatoren. Ze vormen de basis voor de uiteindelijke set van bereikbaarheidsindicatoren voor Vlaanderen waarvan operationalisatie en een nulmeting voorzien zijn in een vervolgrapport. Indicatoren die vandaag de dag het meest gehanteerd worden bij het beschrijven van de bereikbaarheid van een land of regio ...