Het archeologisch onderzoek leverde gegevens op uit een groot aantal archeologische periodes, gaande van het middenpaleolithicum tot de nieuwe tijden, met enkele belangrijke inzichten: een bijna continue aanwezigheid in het opgravingsareaal in de steentijden, met enkele duidelijke concentraties uit het finaalpaleolithicum/vroegmesolithicum, en helaas minder ‘grijpbare’ en meer diffuse gegevens voor de andere periodes. Wellicht was het gebied in met name het middenneolithicum eerder gelegen in de periferie van sites dichter tegen de loop van de vroegere Schelde, bv. op de plaats van de ‘Paardenweide’. Ook uit de vroege ijzertijd en Romeinse periode werden aanwijzingen voor bewoning aangetroffen, in beide gevallen werd wellicht een gedeelte van een erf aangesneden in zone B. Uit de vroege en volle middeleeuwen zijn de archeologische gegevens heel schaars, maar in de laatmiddeleeuwse periode werd in zone A een feodale motteversterking opgericht, die samen met de vroegere kerk, ongeveer 300 m ten zuidoosten, ongetwijfeld de kern vormde van het laatmiddeleeuwse Wichelen. Met name het aardewerk duidt op een bewoning van deze site in de 13de en 14de eeuw. Ten slotte wijzen de gegevens op verschillende fasen van inrichting van zone B van de 15de tot de 18de eeuw, vanaf de 17de eeuw, wellicht gerelateerd aan het historisch gekende Hof te Zijpen. Zoals diverse andere onderzoeken in de Sigma-gebieden wijzen deze opgravingsgegevens opnieuw op het belang van de alluviale gebieden voor de archeologie van de diverse periodes, vanaf de steentijd.